De meziektente
Rood zaand welde ‘t fundement.
De Drèentse keien in cement.
De staarke stutten in ’t gelid,
draegt alle last die op heur zit.
Zien kille blik verradt gien zier.
Geduldig blef hij stokstief staon.
En daeglijks zet hij bulten volk
veurbij zien voeten gaon.
Nooit wes hij binnendringers of.
Nooit giet het hum te raer.
Nog al stiet er zien bek wied lös,
nog altied schrouwt hij um meer.
Gien gröndel op de deure!
Hij hef erin geleufd!
Hij beud ze, wie der ook maor kwaamp,
een dak boven het heufd.
