Stram en stoer stiet daor de wachter,
stille staerend over ’t laand.
Waekend over ’t kleine dorpie,
’t fundement tot diep in ’t zaand.
Briedgebouwd ziej kop en scholders
baozig boven de boomtoppen staon.
Iene die van overveer komp,
kan de pronkerd niet ontgaon.
Op zien rogge ligt de leien
rieg’ an riege in ’t gelid.
Raanke raemen kiekt rondumme
naor wat binnen en buten zit.
Midden in zien hoge hals hangt,
op mansheugte ’t klokketouw.
De luder trekt en lat het vieren,
het tieken van de zwaore rouw.
’t Galmgat gef ’t geluud de ruumte
naor ieder die ’t maor heuren wil.
En as de bosschup is verkondigd,
is het boven het dorp weer stil.
Zundags röp de klokke ’t kaarkvolk.
Dat strik dael in ’t aachterhuus.
Lerend lusternd naor de domeneer,
Die vertelt van Hum an ’t kruus.
Ieder wezen uut het dorpie,
zeg dat hij niet zunder hum kan.
En die stramme, stoere staonder,
is daor trots getuge van.
Ans Klok
DichterBijDwingel