Ans Klok is op de pOEziedag van zondag 6 oktober tot DichterBijDwingeloo benoemd.
Ans is geboren en getogen in Dwingeloo en is een creatieve duizendpoot
die zich op vele vlakken verdienstelijk maakt.
Vooral de Dwingeler taal en cultuur ligt haar nauw aan het hart.
Ze schrijft o.a. columns, verhalen en gedichten.
Daarvan liet ze op de poeziedag een aantal horen,
natuurlijk in onvervalst Dwingels.
Bij haar functie als DichterBijDwingel hoort dat ze zo nu en dan een gedicht stuurt,
bij bijzonder gelegenheden of gewoon wanneer ze inspiratie heeft.
Ze worden hier op deze bladzij gepubliceerd.
Rieke
Wanneer ik naor mien woorden kieke,
die saemenstroomt in mien gedicht,
krieg ik al datzölfde bericht:
mien lieve tied, wat bin ik rieke.
Want netgeliek wat ik ook schrief,
het zal mij altied lokken
in het Dreins mij uut te drokken.
Mien moedertaol, wat he’k oe lief.
Mien olden hebt ’t mij deurverteld.
Een aarfenis meer weerd dan geld,
die ik zomaor much beuren.
Gien vrömde woorden in mien lied.
Mien moedertaol en aanders niet
wil ik oe laoten heuren.
Ans Klok
************
Stöppellaand
Beroofd van lief en leden,
staot, hangend naor ’t verleden,
riegels stompe stöppels
as stumpers op de nes.
Grammietig boest de griepwiend
over ‘t zwarte, naekte laand
en smit vergeten stengels
as old voel an de kaant.
De grunigheid grep graoperig
zien kaans an um te gruien
en daankt het miezerige weer
deur baozig te gaon bluien.
Het stöppellaand wordt ummekeerd,
de ploeg verkrummelt ’t zaand,
de boer hij rekent of
en zeeit mit gulle haand
Ans Klok
************
Mien laand
Hier lig mien laand,
meui en versleten,
oogstbloot, deur regen anevreten,
te waachten op wat komen giet.
In ’t zwarte zaand
staot nog de sporen,
van ’t binnenhaelen van het koren
in de veurbije zomertied.
De wiend die boest,
maor krig gien vat.
De rillen, ze bint veuls te nat.
Zij laot heur niet verweeien.
Het draod verroest,
De kramme kroem,
Het straampelpaolgat wat te roem.
Gien weer um te verneeien.
Daor lig mien laand,
stille te proelen,
tot dat ’t de winterhoorn heurt joelen.
En ‘t daegen lang blif vriezen.
Dan kreg hij rust
Um an te staarken.
Maor dommiet mugt ze hum weer bewaarken.
Kan hij hum weer bewiezen.
Ans Klok
************
De Siepelkaarke
Stram en stoer stiet daor de wachter,
stille staerend over ’t laand.
Waekend over ’t kleine dorpie,
’t fundement tot diep in ’t zaand.
Briedgebouwd ziej kop en scholders
baozig boven de boomtoppen staon.
Iene die van overveer komp,
kan de pronkerd niet ontgaon.
Op zien rogge ligt de leien
rieg’ an riege in ’t gelid.
Raanke raemen kiekt rondumme
naor wat binnen en buten zit.
Midden in zien hoge hals hangt,
op mansheugte ’t klokketouw.
De luder trekt en lat het vieren,
het tieken van de zwaore rouw.
’t Galmgat gef ’t geluud de ruumte
naor ieder die ’t maor heuren wil.
En as de bosschup is verkondigd,
is het boven het dorp weer stil.
Zundags röp de klokke ’t kaarkvolk.
Dat strik dael in ’t aachterhuus.
Lerend lusternd naor de domeneer,
Die vertelt van Hum an ’t kruus.
Ieder wezen uut het dorpie,
zeg dat hij niet zunder hum kan.
En die stramme, stoere staonder,
is daor trots getuge van.
Ans Klok
************
Brink
Midden in
heb ie oen stee.
Beschaarmd gruun
umzeumd deur stokolde ieken
die allent wiekt veur de zunne
en locht de kaans gef
heur op oen lichem uut te leven.
Klinkerstraote
lig langs oen lief.
Vrije gang
naor statige boerderijen,
die stil getuugt van goed en kwaod,
glad bliede toekiekt,
of wieselijk de blienden sluut.
Drokkigheid.
Haostige stried.
Littiekens
van een lompzwaore liedensweg
die ongevraogd oen leven taargde.
Vertrapt gruunlaand.
Bried bezit van Jan en alleman.
Kerakter:
Lösbaandigheid.
Raekelschellig.
Oen diepste gevuul deurregen.
Maor gien verleur lat blieken.
Onmisbaor harte.
Fundement van ’t dörp.
Ans Klok
DichterBijDwingel
************
Wij denkt an Jetze en Hans die uut de tied ekomen bint
Veur altied gaon
En dan…
Dan heur ie het bericht.
Het döt oe zeer.
Weet niet goed waj moet zeggen.
Ie weet niet waj moet doen
en laoten evenmin.
Ie weet…
Weet niet wat ‘t beste is.
Ie twiefelt aal
en koomt er niet mit klaor.
Ie weet daj wat wilt doen,
maor koomt er nog niet toe.
Ie zuukt…
Zuukt naor wieze woorden.
Ie viendt ze niet,
en toch lat ’t oe niet lös.
Ie kunt maor beter gaon,
maor duurt de stap niet waogen.
Ie moet…
Moet toch wat ondernemen.
Beslist vandaege
want morgen gef ’t gien pas.
Ie gaot mit lood in de schoenen
en ziet de harde waorheid.
Ie kunt…
Kunt allent nog flustern.
De traonen bint oe de baos.
En zachies zeg ie:
“Ie mussen veur altied gaon,
maor waorumme nou juust ie?”
